جزیره شیف
جزیره شیف جزیره‌ای ماسه‌ای در شمال بندر بوشهر، در انتهای تالاب حله است که از پیوستن رودخانه‌های شاپور و دالکی شکل گرفته و در ۱۲ کیلومتری شمال‌غربی شهرستان بوشهر و ۶ کیلومتری شمال بندر بوشهر قرار دارد.
جمعیت جزیره شیف
روستای شیف، واقع در این جزیره، از توابع دهستان انگالی در بخش مرکزی شهرستان بوشهر به‌شمار می‌رود.
بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۰، جمعیت این روستا ۴۳۵۰ نفر در قالب ۸۰۰ خانوار گزارش شده است.
ساکنان جزیره عمدتاً عرب‌زبان و اهل سنت هستند و گویش عربی خاص خود را دارند. این جزیره از دو محله شرقی (حیاره) و غربی (عواسی) تشکیل شده که با یک آبراه کوچک از یکدیگر جدا شده‌اند و محله شرقی وسعت بیشتری دارد. بیشتر مردم جزیره به صیادی اشتغال دارند. آموزش در این منطقه تا مقطع متوسطه ارائه می‌شود. از سال ۱۳۸۸ با احداث جاده‌ای از جزیره صدرا، شیف به خشکی متصل شده است. زمین‌های جزیره عمدتاً کم‌ارتفاع، ماسه‌ای و در برخی نقاط آب‌گرفته هستند.
پیشینه تاریخی جزیره شیف
در گذشته، این جزیره به نام شیخ سعد شناخته می‌شد؛ دلیل این نام‌گذاری، وجود مقبره‌ای منسوب به فردی به همین نام است. گفته می‌شود شیخ سعد یک جنگجوی ایرانی بوده که مدتی بر جزیره فرمانروایی می‌کرده است.
تا سال ۱۳۲۷ خورشیدی، جزیره شیف تحت سلطه‌ی احمدخان انگالی قرار داشت که با اعمال زور، نام آن را از شیخ سعد به شیف تغییر داد. در همان سال، مردم جزیره علیه احمدخان قیام کردند و همراه با خانواده‌های خود به بوشهر مهاجرت نمودند. آن‌ها به مدت دو سال در محله‌های مختلف بوشهر زندگی کردند و پس از سقوط احمدخان، مجدداً به جزیره بازگشتند. امروزه از محل حکومت احمدخان تنها ویرانه‌ای باقی مانده است.
شیف در گذشته بندری فعال برای حمل‌ونقل کالاهای صادراتی و وارداتی میان ایران و کشورهای خلیج فارس بود. کالاها از شهرهایی مانند تهران، اصفهان و شیراز با چهارپایان به این جزیره منتقل می‌شد و سپس از طریق لنج به دیگر کشورها فرستاده می‌شد. احمدخان از صاحبان کالا مالیات دریافت می‌کرد. از آثار باقی‌مانده در این زمینه می‌توان به محل بندرگاه در جنوب جزیره اشاره کرد که بقایای اندکی از آن باقی مانده است.
در جزیره سه مسجد اهل سنت وجود دارد و یک مسجد شیعی به نام امام جعفر صادق (ع) نیز در سال ۱۳۷۵ ساخته شده که در حوزه مدیریت اعتقادی شیعیان فعال است.