ساحل ریشهر؛ در سکوتِ شن‌ها، صدایِ قلبِ دریا را می‌شِنوی

من، ساحل ریشهر، هزاران سال است که اینجا ایستاده‌ام و قصه‌های زیادی در سینه دارم. اگر موج‌هایم را گوش کنی، زمزمه‌ی تاریخ را می‌شناسی…

روزی روزگاری، وقتی هنوز اسمم “لیان” بود، عیلامی‌های غریب‌الوصف اینجا قصرهای باشکوه می‌ساختند. پادشاهی به نام “شوتروک ناهونته” فرمانروای این دیار بود و کتیبه‌های میخی‌اش را مثل گنجینه‌هایی در خاک من پنهان کرد. هنوز هم گاهی باستان‌شناسان فرانسوی که سال‌۱۲۵۱ به دیدنم آمدند را به یاد می‌آورم؛ چه هیجان‌زده شدند وقتی سفال‌های نقش‌دار و اشیای مفرغی برادرم را از زیر خاک بیرون آوردند!

من همیشه قلب تپنده‌ی تجارت بودم. کشتی‌های بین‌النهرین و هند به سمت موج‌هایم می‌آمدند و بازرگانان با کالاهای عجیب و غریب بر شن‌هایم قدم می‌زدند. حالا اما فقط صدای کودکی که صدفی را از میان ریگ‌هایم برمی‌دارد، مرا به آن روزها می‌برد…

گاهی گردشگران کنارم می‌نشینند و من برایشان از روزهایی می‌گویم که اینجا قصرهای سفید داشت و بندرگاهش پر از کشتی‌های بادبانی بود. حالا فقط خرابه‌هایش مانده، اما هنوز هم نفس تاریخ در خاکم جریان دارد.

هر وقت به دیدنم آمدی، دستت را روی شن‌های گرمم بکش… شاید یکی از همان سفال‌های سه هزارساله را پیدا کنی که داستان‌های ناگفته‌ی زیادی برای تو داشته باشد!