نیایشگاه مند

در دل کوه‌های سر به فلک کشیده بوشهر، جایی که زمان گویی ایستاده است، نیایشگاه مند یا معبد کلات، همچون نگینی قدیمی و پررمز و راز، خودنمایی می‌کند. قدمت این نیایشگاه را دو هزار سال تخمین زده‌اند، گویی هر سنگش قصه‌ای از روزگاران دور در خود دارد. کارشناسان با دقت به سبک معماری و مصالح به کار رفته در آن نگاه کرده‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که این بنا متعلق به دوران اشکانیان و اوایل ساسانیان است؛ روزگاری که ایران زمین مهد تمدن و فرهنگ بود.

این نیایشگاه، شاهد آیین‌های مهرپرستی بوده است؛ آیینی که پیش از اسلام در ایران رواج داشت و پیروانش خورشید را نماد روشنایی و پاکی می‌دانستند. مهرپرستان در این مکان مقدس گرد هم می‌آمدند تا به ستایش مهر، ایزد نور و پیمان بپردازند. دیوارهای سنگی نیایشگاه، گویی هنوز هم نجواهای عبادت کنندگان را در خود حفظ کرده‌اند. هر سنگ، هر نقش و هر گوشه‌ای از این بنا، روایتی از ایمان و اعتقاد مردمانی است که روزگاری در این سرزمین زندگی می‌کردند.

معبد کلات، نه تنها یک بنای تاریخی، بلکه گواهی است بر حضور دیرینه آیین‌های باستانی در این منطقه. اینجا جایی است که تاریخ و اسطوره در هم آمیخته‌اند و هر بیننده‌ای را به تفکر وامیدارند. گویی اگر خوب گوش کنی، می‌توانی صدای پای مهرپرستان را بشنوی که در دل شب‌های ستاره‌باران، با مشعل‌های روشن به سوی معبد می‌آیند تا آیین‌های مقدس خود را به جای آورند.

این نیایشگاه، امروز هم با همان صلابت و شکوه دیرینش ایستاده است، رو به خورشید، گویی منتظر است تا کسی بیاید و قصه‌هایش را بشنود. قصه‌هایی از روزگارانی که مهرپرستی در این سرزمین ریشه داشت و مردمانش با ایمانی راسخ، به ستایش نور و روشنایی می‌پرداختند.