عمارت کازرونی ها

روزگاری بود که من، عمارت کازرونی‌ها، با شکوه و عظمت در قلب بوشهر قد برافراشته بودم. مالکم، سید محمد رضا کازرونی، تاجری بزرگ و نام‌آور بود که ثروت و ذوقش را در سنگ و گچ و آجرهای من به یادگار گذاشت. من، فرزند خلیج فارس، با معماری‌ام قصه‌ها دارم؛ قصه‌هایی از بندرهای دوردست کرانچی و بمبی، که الهام‌بخش معمارانم بودند.

در این گوشه از دنیا، جایی که آفتاب سوزان بر سرزمین می‌تابد، من و هم‌نشینانم، ساختمان‌های هم‌شکل و هم‌جوار، قد برکشیده‌ایم. ما مثل خانواده‌ای بزرگ هستیم که تنها یک متر از هم فاصله داریم، اما همین فاصله‌ی کم، ما را به هم نزدیک‌تر کرده است. ما با هم نفس می‌کشیم و با هم گرمای سوزان خلیج را تحمل می‌کنیم.

معماری‌ام چندین طبقه است، با ارتفاعی بلند و پنجره‌هایی فراوان که مثل چشم‌هایی به دنیای بیرون خیره شده‌اند. این پنجره‌ها فقط برای تماشای منظره نیستند؛ آن‌ها نفس‌های من هستند. بادهای خنک خلیج از میان آن‌ها عبور می‌کند و گرمای طاقت‌فرسا را از تنم بیرون می‌برد. من، با این معماری، مثل مادری مهربان، سایه‌سار و خنکای خود را به هر کسی که به دامانم پناه می‌آورد، هدیه می‌دهم.

روزها و شب‌های بسیاری را دیده‌ام. از روزهایی که مالکم، سید محمد رضا، با مهمانانش در حیاط وسیعم به گفت‌وگو می‌نشستند، تا شب‌هایی که ماه بر سقف بلندم نور می‌پاشید و آرامش خلیج را به من هدیه می‌داد. من شاهد خنده‌ها، اشک‌ها و رازهای بسیاری بوده‌ام. دیوارهایم پر از خاطرات است، خاطراتی که با گذر زمان در سنگ‌هایم نقش بسته‌اند.

حالا سال‌هاست که من و هم‌نشینانم، با همان شکوه و عظمت، ایستاده‌ایم. ما نه فقط ساختمان‌هایی از سنگ و گچ هستیم، بلکه بخشی از تاریخ و هویت این سرزمینیم. ما یادگار روزگارانی هستیم که بادهای خلیج فارس، قصه‌هایش را در گوش ما زمزمه می‌کرد و آفتاب سوزان، گرمای وجودش را در قلب‌هایمان می‌ریخت.

و حالا، من اینجا ایستاده‌ام، با پنجره‌های گشوده‌ام، آماده‌ام تا قصه‌هایم را برای هر کسی که می‌خواهد بشنود، بازگو کنم. من، عمارت کازرونی‌ها، فرزند خلیج فارس، هنوز نفس می‌کشم و خاطراتم را زنده نگه داشته‌ام.